Laat je kind buiten eens goed ravotten en er gaat een nieuwe wereld voor hem open. Buiten is er meer plaats, zijn er massa’s meer mogelijkheden én meer zuurstof. Maar wij moederkes en vaderkes zien buiten vooral ook méér risico’s.
“Pas op, Lowieke” en “Niet te hoog, Marieke”. Buiten is alles sneller, verder, hoger en in ons hoofd potentieel gevaarlijker. Slashparent Amke is speelexpert en daagt jou uit. Wat voor ouder ben jij? De chillaxalleskomtgoe-ouder of het pastochnekeeropendoenueenskalm-exemplaar? Lees verder en doe de test!
Op wetenschappelijke basis zijn we nog steeds verbaasd hoe snel een kind het kan uithangen. Slechts één seconde onoplettenheid, en je vindt je kinderen terug in een modderbad waar ze "hun haren wassen" in een plas slijk. Of ze hebben van die smerige helling instant een glijbaan gemaakt. Zoveel mogelijkheden. Zoveel opties.
En bijna altijd is er dan dat stemmetje in ons hoofd:
‘Uw broek!’
‘Maar Kevin, je bent net in bad geweest!’
'Allez, toch niet met uw witte sneakers?!'
'Weet ge wel wat die jas gekost heeft?'
'Wat gaan de mensen weer niet denken van ons.’
De oogrol die daar telkens op volgt, mag je er zelf even bij denken.
Maar heb je er òòk al op gelet dat hoe vuiler je kinderen zijn, hoe meer ze opgaan in hun spel? Zonder na te denken wat mag en wat niet, willen kinderen gewoon spelen! Je hebt dan wel een hoop vuil kind en kleren, maar ook wel free time in je hoofd wanneer je even niet de plaatselijke monitor moet spelen. Geniet daarvan!
Situatie: Je ziet je kind bovenOP het glijbaanhuisje klimmen in plaats van er gezellig IN te zitten. (Maar allez, Amélie, 'pastochnekeerop!') Of je kind spot een helling, ideaal om ervan af te racen met zijn fietske. ('Kijk papa, kijk hoe snel!') Of ... enfin, je snapt het. De avonturenmodus van zoon-of dochterlief staat 'AAN'.
Het is zooo verleidelijk om ‘pas op!’ of ‘voorzichtig he!’ te zeggen. Het is bijna een reflex. Maar misschien is er ook een andere optie. Keep in mind deze drie stappen wanneer je kind de waaghals in zichzelf bovenhaalt:
1. Zet een stap achteruit
2. Nog eentje
3. Nog eentje. (En doe je ogen toe :-))
Serieus. Je kind hoeft niet gered te worden, dat kan het best zelf (meestal toch).
Er is die fase waarbij kinderen alles in hun mond stoppen. ALLES! Een cracotte van twee dagen geleden die nog ergens verstopt was, een gevallen snoepje (van weken geleden!) onder de schepsnoepbak in de supermarkt, een blok bakboter of - yummie, heerlijk -zand en modder.
En ja, waarom ook niet eigenlijk? Zo weten kinderen meteen hoe dat smaakt en voelt en dan zullen ze wel snel genoeg doorhebben dat er lekkerdere dingen zijn. Het ergste dat er kan gebeuren is dat het weirdo’s worden die beton eten for the living. Hopelijk worden ze er in dat geval ook nog rijk van in een circus, ofzo.
Kinderen zijn vaak kleine pyromanen. En can you blame them? Hoe zalig is het ook om uren aan een stuk naar een vuur te turen. Niet meer dan logisch dus dat het ook die kleinsten fascineert.
Uiteindelijk kun je je kind het concept vuur ook maar best stap voor stap laten ontdekken: een kaars uitblazen, een fakkeltocht, een vuurkorf of een echt kampvuur. Samen vureke stook doen is de max: zeker als daar nog een marshmellow of een broodje-op-een-stokje bijhoort.
Fire away!
Mogen ze vallen? Totteren? Zelf weer rechtsstaan en inschatten hoe groot de schade is?
Bij al die wildebrasserij hoort ook dat ze wel eens met een pijntje afkomen. Maar uiteindelijk vinden ze tien minuten later ook niets zo stoer als showen met datzelfde pijntje.
Je hoort wel eens: als het langer dan vijf minuten stil is, moet je gaan kijken want dan loopt het waarschijnlijk mis. Maar in die grijze zone waar jij er even niet bent, zijn ze zelf even de baas en kiezen ze zelf de regels. En terwijl ben jij toch maar mooi vijf minuten (of meer, hallelujah) gerust!
En, wat is het verdict?
Misschien zorgt dat af en toe wegkijken wel voor meer fun voor de kinders én voor meer rust in je hoofd. Win-Win! En gaan jullie meteen ook makkelijker #1000UurDeDeurUit!
Dit artikel verscheen eerder op Maison Slash #1000UurDeDeurUit
Laat je kind buiten eens goed ravotten en er gaat een nieuwe wereld voor hem open. Buiten is er meer plaats, zijn er massa’s meer mogelijkheden én meer zuurstof. Maar wij moederkes en vaderkes zien buiten vooral ook méér risico’s.
“Pas op, Lowieke” en “Niet te hoog, Marieke”. Buiten is alles sneller, verder, hoger en in ons hoofd potentieel gevaarlijker. Slashparent Amke is speelexpert en daagt jou uit. Wat voor ouder ben jij? De chillaxalleskomtgoe-ouder of het pastochnekeeropendoenueenskalm-exemplaar? Lees verder en doe de test!
Op wetenschappelijke basis zijn we nog steeds verbaasd hoe snel een kind het kan uithangen. Slechts één seconde onoplettenheid, en je vindt je kinderen terug in een modderbad waar ze "hun haren wassen" in een plas slijk. Of ze hebben van die smerige helling instant een glijbaan gemaakt. Zoveel mogelijkheden. Zoveel opties.
En bijna altijd is er dan dat stemmetje in ons hoofd:
‘Uw broek!’
‘Maar Kevin, je bent net in bad geweest!’
'Allez, toch niet met uw witte sneakers?!'
'Weet ge wel wat die jas gekost heeft?'
'Wat gaan de mensen weer niet denken van ons.’
De oogrol die daar telkens op volgt, mag je er zelf even bij denken.
Maar heb je er òòk al op gelet dat hoe vuiler je kinderen zijn, hoe meer ze opgaan in hun spel? Zonder na te denken wat mag en wat niet, willen kinderen gewoon spelen! Je hebt dan wel een hoop vuil kind en kleren, maar ook wel free time in je hoofd wanneer je even niet de plaatselijke monitor moet spelen. Geniet daarvan!
Situatie: Je ziet je kind bovenOP het glijbaanhuisje klimmen in plaats van er gezellig IN te zitten. (Maar allez, Amélie, 'pastochnekeerop!') Of je kind spot een helling, ideaal om ervan af te racen met zijn fietske. ('Kijk papa, kijk hoe snel!') Of ... enfin, je snapt het. De avonturenmodus van zoon-of dochterlief staat 'AAN'.
Het is zooo verleidelijk om ‘pas op!’ of ‘voorzichtig he!’ te zeggen. Het is bijna een reflex. Maar misschien is er ook een andere optie. Keep in mind deze drie stappen wanneer je kind de waaghals in zichzelf bovenhaalt:
1. Zet een stap achteruit
2. Nog eentje
3. Nog eentje. (En doe je ogen toe :-))
Serieus. Je kind hoeft niet gered te worden, dat kan het best zelf (meestal toch).
Er is die fase waarbij kinderen alles in hun mond stoppen. ALLES! Een cracotte van twee dagen geleden die nog ergens verstopt was, een gevallen snoepje (van weken geleden!) onder de schepsnoepbak in de supermarkt, een blok bakboter of - yummie, heerlijk -zand en modder.
En ja, waarom ook niet eigenlijk? Zo weten kinderen meteen hoe dat smaakt en voelt en dan zullen ze wel snel genoeg doorhebben dat er lekkerdere dingen zijn. Het ergste dat er kan gebeuren is dat het weirdo’s worden die beton eten for the living. Hopelijk worden ze er in dat geval ook nog rijk van in een circus, ofzo.
Kinderen zijn vaak kleine pyromanen. En can you blame them? Hoe zalig is het ook om uren aan een stuk naar een vuur te turen. Niet meer dan logisch dus dat het ook die kleinsten fascineert.
Uiteindelijk kun je je kind het concept vuur ook maar best stap voor stap laten ontdekken: een kaars uitblazen, een fakkeltocht, een vuurkorf of een echt kampvuur. Samen vureke stook doen is de max: zeker als daar nog een marshmellow of een broodje-op-een-stokje bijhoort.
Fire away!
Mogen ze vallen? Totteren? Zelf weer rechtsstaan en inschatten hoe groot de schade is?
Bij al die wildebrasserij hoort ook dat ze wel eens met een pijntje afkomen. Maar uiteindelijk vinden ze tien minuten later ook niets zo stoer als showen met datzelfde pijntje.
Je hoort wel eens: als het langer dan vijf minuten stil is, moet je gaan kijken want dan loopt het waarschijnlijk mis. Maar in die grijze zone waar jij er even niet bent, zijn ze zelf even de baas en kiezen ze zelf de regels. En terwijl ben jij toch maar mooi vijf minuten (of meer, hallelujah) gerust!
En, wat is het verdict?
Misschien zorgt dat af en toe wegkijken wel voor meer fun voor de kinders én voor meer rust in je hoofd. Win-Win! En gaan jullie meteen ook makkelijker #1000UurDeDeurUit!
Dit artikel verscheen eerder op Maison Slash #1000UurDeDeurUit
Bij Familia in Genk zetten we stevig in op avontuurlijk spelen. Met 4 locaties, meer dan 30 kinderbegeleiders, 3 teamcoaches en 1 coordinator BKO gingen we aan de slag. Een grondig veranderingsproces op alle niveaus.
“Meteen na de eerste sessie waren wij allemaal vol energie! We wilden zo snel mogelijk hiermee aan de slag. Het waren interessante, leerrijke in interactie sessies waardoor we alle informatie echt konden ervaren en voelen. We hadden gerust nog een aantal sessies extra willen doen!” Koen en Eveline - teamcoaches naschoolse opvang KinderKuren Leuven
Vul je mailadres in en ontvang boeiend en speels nieuws van Speelmakers.
