Kinderherfst

Van onze huiscolumnist

Iedere keer als het herfst wordt, zakt de moed me in de schoenen. Bij iedere windstoot zie ik een honderdtal bladeren van de bomen vallen. Wanneer ik ze eindelijk allemaal richting de korf heb geveegd, dwarrelt de volgende lading over mij heen. Ik voel me net Sisyphus die voor de zoveelste keer zijn steen naar boven rolt.

Mijn zelfbeklag wordt onderbroken door een helder geschater aan de overkant van de straat. Daar komt mijn buurjongetje op zijn kleine tractor, de aanhangwagen gevuld met bladeren. Hij mist net niet zijn bocht terwijl hij komt aangescheurd. Zijn ogen blinken als diamanten en om zijn mond hangt een grote grijns. ‘Dag buurvrouw, ik vervoer bakstenen naar de huizenfabriek!’, roept hij vrolijk. Ik kan nog net een chagrijnige grom onderdrukken en tover een verwrongen lachje op mijn gezicht.

Terwijl ik zo snel mogelijk van dit werkje af wil zijn, laadt hij de blaadjes stuk per stuk uit alsof het echte bakstenen zijn. In de wereld van deze vrolijke stuiterbal heeft Sisyphus zijn clownspak aangetrokken. Ik kan er niets aan doen, maar ik ben ineens stikjaloers op een jongen van 8. Ik beeld me in hoe mijn andere klusjes eruit zouden zien door zijn ogen. De afwas wordt een overzeese reis van een piratenboot. De garage opruimen wordt een schattenzoektocht. De vuilnisbakken buitenzetten een ware tocht door de jungle.

Opnieuw valt er een hoopje bladeren van de bomen. Mijn humeur zakt nog meer de diepte in, tot me ineens te binnen schiet dat het bakstenen zijn. Veel te gevaarlijk hier! Ik haast me naar binnen en nestel me in de bank met Netflix. Als er een excuus moet gezocht worden, dan werkt mijn verbeelding gelukkig nog prima.